to know us better...

Το μυαλό μου μπορεί να είναι έτοιμο να διακοσμήσει το κατά τα αλλά βαρετό ταβάνι μου από τις σκέψεις αλλά τα δάχτυλα μου δεν είναι σε φάση ακόμα να γράψουν όλη την αλήθεια για την αφεντομουτσουνάρα μου...ίσως θέλουν και αυτά τον χρόνο τους...πόσο ακόμα θα μου πεις φίλε ξενύχτη και θα έχεις και δίκιο....είμαι 25, out στα δάχτυλα του ενός χεριού (αυτού που θέλει να γράψει...), από μια επαρχιακή φοιτητούπολη ας την πούμε kom.kom, ζω σπουδάζω και εργάζομαι στο Λονδίνο τα τελευταία 6 χρόνια και καλά το μάντεψες είμαι μόνος...βέβαια αν αλγορυθμίσεις και στην συνέχεια τετραγωνίσεις την παραπάνω εξίσωση δεν θα φτάσεις στο αποτέλεσμα που περιμένεις...είμαι από τα ποιο κομπλεξοκολλιμένα άτομα που ξέρω...όταν πήρα την άδεια από τον πατέρα-σπόνσορα τις εκστρατείας 'σπουδάστε τον ιάνω' να πάω στο Λονδίνο ένιωθα ότι επιτέλους θα ζήσω και εγώ ελεύθερα(τα έχεις περάσει και εσύ)...καλά όχι ότι καταπίεζα την Dolores μέσα μου και περίμενα να περάσω τον έλεγχο διαβατηρίων και να βάλω τα φτερά απλά να μπορώ να ξυπνάω χωρίς τον φόβο μην καταλάβει ο μπακάλης ότι ο γιος του Γιακουμή φοράει αρώματα....έλα μου ντε που ο μπακάλης με κυνηγούσε και στο Λονδίνο...δεν μπορούσα ούτε τον frappe μου να ανακατέψω χωρίς να τσεκάρω με την άκρη του ματιού μου μην μου σκάσει κάνα κουνουπίδι από την γωνία....με αυτά και με κείνα περνάγανε τα χρόνια και να με τώρα εδώ να γράφω για τα κολλήματα του εγκεφάλου ενός μπετατζή...στα επόμενα post θα αναφέρω σκηνικά και καταστάσεις από αυτό το ταξιδάκι στον χωματόδρομο με σκληρά αμορτισέρ...ψήσε καφέ και κάτσε...