Ticket to heaven...(?)

Σεπτέμβρης 2003

Δυο χρόνια μετά τα γεγονότα τις 11/9 αλλά και τον οικειοθελή εγκλεισμό ελλήνων παιχτών στο σπίτι του big brother, κρατούσα στα χέρια μου τα αποτελέσματα τις ψηφοφορίας του οικογενειακού συμβουλίου για την δική μου αποχώρηση από το σπίτι του closet brother σε μορφή αεροπορικού εισιτηρίου...From Θεσσαλονίκη το London έγραφε το φωτισμένο με νέον χαρτάκι αλλά εγώ διάβαζα from Hell το Heaven (και δεν εννοώ το γνωστό gay club του Λονδίνου...).
Έχοντας περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την στιγμή που είχα πάρει την απόφαση να δοκιμάσω την τύχη μου στην αλλοδαπή και ολοκληρώνοντας φυσικά με τεράστια επιτυχία την θητεία μου σε γνωστό foundation-στάξε για να σε στείλω Αγγλία τις συμπρωτεύουσας, η ημερομηνία πάνω στο μαγικό χαρτάκι είχε γίνει επίσημα τα νέα μου γενέθλια!!!
Μια βδομάδα λοιπόν πριν την μεγάλη μέρα και έχοντας συλλέξει τις απαραίτητες πληροφορίες από ξεχασμένους φίλους που σπούδαζαν στο εξωτερικό, άρχισα να ετοιμάζω τον μπόγο του μετανάστη...απλά πράματα...2 βαλιτσούλες μπαούλα, απαραίτητη χειραποσκευή φυσικά χρωματικά συνδυασμένη και μια άκρως στυλάτη back pack...τις πήγα στο σπίτι με την χαρά του πατέρα που φέρνει το μωρό από το μαιευτήριο, τις έβαλα στο δωμάτιο μου και τις χάζευα για αρκετές ώρες μέχρι να πάρω την απόφαση να τις ανοίξω και να αρχίσω να βάζω μέσα τα πρώτα συνολάκια που φυσικά μύριζαν μανούλα...

Τις επόμενες μέρες, και ενώ οι βαλίτσες συνέχιζαν να γεμίζουν, έπρεπε να κάνω την γνωστή σε όλους τους ξενιτεμένους σόι-tour...γιαγιάδες, ξαδέρφια, θείες, κουμπάροι και το υπόλοιπο casting του Adams family είχαν ένα δάκρυ να ρίξουν για το παιδί που φεύγει στα Λονδίνα...δεν άντεξα το έριξα και εγώ...και κάθε φορά που πήγαινα να φύγω από το σπίτι τους τσουυυυπ...το δεματάκι με την κορδελίτσα!!!!μα δεν έπρεπεεεε, έλεγα εγώ...τι λες τώρα, μου απαντούσαν αυτοί...αγκαλιές φιλιά και στον επόμενο....δεν ξέρω πως τα κατάφεραν αλλά στο τέλος είχα ένα set από πετσέτες μπάνιου, κουζίνας και σεντόνια όλα με τα ίδια τριανταφυλλάκια...ρε παιδιά λίγη φαντασία!!!τα έχωσα σε ένα συρτάρι και ακόμα τα τρώει ο σκόρος....η θεία 9 πάντως έκανε την διαφορά....μου έδωσε μια χύτρα που τις περίσσευε, για να βράζω λέει κρέας στην Αγγλία και να το βάζω στην κατάψυξη να έχω να τρώω και να την θυμάμαι....ασχολίαστο....για το τέλος αφίσα τον θείο2 ο οποίος μ αγαπάειi σαν παιδί του και εγώ όμως μια αδυναμία του την έχω παρόλο που από τα 8 μου με ρωτάει αν έχω βγάλει τρίχες (ξέρεις που...μην με κάνεις να το πω...),στα 12 προσπαθούσε να με πείσει πως όσες περισσότερες γυναίκες πάρω μέχρι τα 15 μου τόσο πιο άντρας θα γίνω(μμμμμμμμμμμ)...και στα 17 μου έδωσε το ελεύθερο να αφήσω αν θέλω μια από τις γκόμενες που από μόνος του νόμιζε ότι ''κανονίζω' έγκυο και αυτός θα πλήρωνε για την έκτρωση(Jesus)....καταλαβαίνεις για τι κατάσταση μιλάμε....η συμβουλή του για την Αγγλία δεν μπορούσε παρά να είναι μια από τα ίδια....άσπρο, κίτρινο, μαύρο, ανοιχτό, κλειστό μην αφήσεις τίποτα μου είπε...πάρτα όλα τώρα που μπορείς......εεεεε ναι......θα μπορούσα να είχα ακολουθήσει την συμβουλή του αλλά με μια μικρή αλλαγή...

Δυο μέρες (σύμφωνα με ο σατανικό μου σχέδιο πάντα) πριν αρχίζω να φωνάζω 'είμαι omo είμαι omo και τον πλένω μόνο με oμo', η παρέα μου οργάνωσε το ''we 'll miss you'' party στο στέκι μας όπου η τεκίλα είχε για άλλη μια φορά την τιμητική τις...ήταν όλοι εκεί για να μου πουν το μουσκεμένο bye τους...μπαλόνια παντού, σφηνάκια 'Ιανός'' να γυρίζουν σε όλες τις παρέες, χρωματιστά πανό ''καλό ταξίδι', 'ένα αστέρι γεννιέται'(άσχετο αλλά υπήρχε) και άλλα τέτοια, αλλά το μεγαλύτερο έγραφε 'άντε και με μια καλή κοπέλα' με μεγάλα γράμματα και με μικρότερα από κάτω 'αφού δεν σε χάρηκαν οι ντόπιες ας σε χαρούν οι αγγλίδες''...χαρά που θα κάνουν, λέω από μέσα μου και κατεβάζω 3 σφηνάκια που πέρασαν από μπροστά μου....τα 3 έγιναν 33 στην συνέχεια τις βραδιάς αφού σε κάθε τραπέζι που με φώναζαν άγνωστοι νταήδες φρόντιζαν να μου θυμίζουν τι τυχερός που είμαι που πάω στο Λονδίνο και που θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω σουρωμένες αγγλίδες που είναι έτοιμες για όλα σε αντίθεση με τις ''δικιές'' μας που το παίζουν παρθενοπιπίτσες...

Ο ήλιος με βρήκε σουρωμένο πάνω στο bar να λικνίζομαι στους ρυθμούς του i will survive…ooooχι δεν μετέτρεψα το μέρος σε one man show απλά οι κολλητές μου θεώρησαν ότι το τραγούδι ταίριαζε με την περίσταση… θα επιβιώσω εκεί στην ξενιτιά… εγώ πάλι είχα στο μυαλό μου κάτι σαν το ‘’τώρα εγώ θα ζήσω’’ αλλά δεν είχαν την ρούμπα mix version…

Γύρισα στο σπίτι και πήγα με την μια στο κρεβάτι συνειδητοποιώντας πως ακόμα ένα βράδυ έπαιξα το γνωστό θέατρο ‘’φφφφφφ(με αναρρόφηση) δες κορμί που έχει Η κοπελιά’’ αλλά χαρούμενος που το έργο θα κατέβαινε μια και καλή λόγο κακών κριτικών για το υποκριτικό ταλέντο του πρωταγωνιστή…

Τελευταία μέρα Ελλάδα (ζω….. μετά από σένα ζω!!!)…Η αδερφή μου θεώρησε χαριτωμένο να έρθει και να με ξυπνήσει με ένα πρόγραμμα ασκήσεων τραμπολίνου αποσπώντας όχι και τόσο καλά σχόλια από τους κριτές αφού μετά το φινάλε του προγράμματος αυτά που είχα πιει την προηγούμενη βρισκόταν τώρα στο πάτωμα (sorry για την αηδία αλλά αφού τα έβγαλα να μην το πω…?) MAMAAAAAAAA ο Ιανός ξέρασεεε, άρχισε να φωνάζει το δώρο μου για την μοναξιά… αχ το παιδί αχ το παιδί, ακούστηκε από το σαλόνι και Η μητέρα τσιτάχ ήταν ήδη στο δωμάτιο μου… και σου είπα να μην πιείς, και δεν ξέρετε τι σας βάζουν μέσα, ίδιος ο παππούς σου είσαι, αυτοί θέλουν μια μήνυση για να στρώσουν, πως θα βγάλω τον λεκέ από το χαλί μου λες? και άλλα τέτοια μαμαδίστικα, μετατρέποντας την ζαλάδα μου σε τυφώνα Katrina… μαμάάά, τις λέω… παιδί μου, μου λέει… depon, τις λέω… άμεσος μου λέει και μου φέρνει το αναβράζον από το κουτί με τα φάρμακα που μου είχε ετοιμάσει να πάρω μαζί μου(γιατί ως γνωστόν στο Λονδίνο το panadol δεν το βάζουν στο στόμα τους)…

Λίγες ώρες αργότερα και αφού είχα ηρεμήσει, οι βαλίτσες ήταν έτοιμες να κλείσουν… με δυσκολία βεβαία αφού τελευταία στιγμή μου έφερε παπλωματάκι, μαξιλαράκι, πανωσέντονο, κατωσέντονο και δυο κονσέρβες για το πρώτο βράδυ… Η είναι αλήθεια πως είχε την εντύπωση ότι θα μετακομίσω σε μια πολύ φάντασμα όπου το νερό θα το ζεσταίνουμε σε καζάνια, θα κάνουμε ποδήλατο με βάρδιες για να έχουμε ηλεκτρισμό και η μόνη μας διασκέδαση θα ήταν το saloon του μπάρμπα Smith στο τέλος του δρόμου...αλλά είπαμε… μαμάδες είναι…

Με τα πολλά ήρθε Η ώρα να την κάνω…. κλείνω το μάτι στο εισιτήριο, το βάζω στην τσάντα και μπαίνω στο αυτοκίνητο…. σε όλη την διαδρομή δεν σταμάτησα να σκέφτομαι...η τελευταία σελίδα ενός μεγάλου κεφαλαίου είναι στον επίλογο, και το καινούριο θα αρχίσει να γράφετε σε λίγες ώρες… είχα πείσει τον εαυτό μου ότι όλα θα είναι διαφορετικά από εδώ και πέρα… θα είμαι ελεύθερος… καινούρια άτομα, παρθένο περιβάλλον χωρίς κανείς και τίποτα να με συνδέει με το παρελθόν…

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο το τελευταίο τραγούδι που έπαιξε το ραδιόφωνο πριν παρκάρουμε ήταν αυτό ‘’φαίνεται θα αλλάξουν όλα, ελπίζω μόνο να ναι για καλό, σίγουρα θα είναι για καλό’’ (για την επιλογή του ραδιοφωνικού σταθμού δεν φέρω καμία ευθύνη…). θεώρησα ότι ήταν ο τρόπος του Θεοφάνους να μου πει καλό ταξίδι… βγήκα από το αυτοκίνητο, κοίταξα το αεροδρόμιο, πήρα μια βαθιά ανάσα και το γαμημένο το δάκρυ που κρατούσα ώρα το νίκησε Η βαρύτητα….(τι να κάνω είμαι ευαίσθητουλι τρομάρα μου…)

Συνεχίζεται…